Τα Χριστούγεννα των παιδιών… στην Καρδίτσα της χαρμολύπης

Συνηθίζουμε να λέμε ότι τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών.

Κάτι ο Αϊ Βασίλης με τα δώρα, κάτι τα παιδικά κάλαντα, τα παραμύθια, τα κινούμενα σχέδια που μεγάλωσαν γενιές μεταδίδοντας τη μαγεία των Χριστουγέννων, τα στολίδια στο δέντρο, τα animation, όλα συντείνουν πως υπάρχει μία ολόκληρη κουλτούρα στη Χριστιανική δύση που παραπέμπει στη διαπίστωση ότι τα Χριστούγεννα είναι κυρίως παιδική υπόθεση.

Άλλωστε οι αγνές παιδικές ψυχές είναι πάντα πιο δεκτικές σε αυτό που ονομάζουμε «πνεύμα Χριστουγέννων».

Τα φετινά Χριστούγεννα ωστόσο είναι πιο βουβά… Τα παιδιά στις γειτονιές της Καρδίτσας και στην αγορά ,βγήκαν δειλά- δειλά με τις μάσκες για το «Καλήν ημέρα άρχοντες» χθες
το πρωί της παραμονής . Φωνές μπάσες ,απόκοσμες, πιο βραχνές πίσω από το ύφασμα. Φωνές όμως παιδικές. Σίγουρα κρύβουν ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Αυτό το αθώο παιδικό χαμόγελο που ζεσταίνει την ψυχή μας όταν δίνουμε το φιλοδώρημα. Και μας έλλειψε στα δύο χρόνια της πανδημίας, όπως και η θερμή χειραψία που έγινε χαιρετισμός με γροθιά, ή αγκώνα με αγκώνα! Χριστούγεννα χαρμολύπης με τον φόβο για το άγνωστο, λόγω της «όμικρον» που ωστόσο δείχνει λιγότερο μοχθηρή από τη «δέλτα».
Χριστούγεννα των επισκεπτών, των ετεροδημοτών, όσων αγαπούν τον τόπο κι ας ξενιτεύτηκαν. Χριστούγεννα των παιδιών.

Τα φετινά Χριστούγεννα λοιπόν ας αναλογιστούμε ότι σύμφωνα με τον Ζαν Πολ Σαρτρ
οι πιο σκληροί εργοδότες είμαστε οι γονείς. Παροτρύνουμε, όσοι έχουμε την οικονομική δυνατότητα και το χρόνο, αθώες παιδικές ψυχές και τις εξαναγκάζουμε σε ένα σωρό εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, πιάνο, χορό, ωδεία, κολυμβητήρια, γυμναστήρια, τένις , κλπ , πέρα από το 6ωρο μάθημα στο σχολείο και
το βράδυ έχουμε και την απαίτηση την επόμενη μέρα στο σχολείο να είναι έτοιμα και μελετημένα. Για παιχνίδι ούτε κουβέντα. Και στην Καρδίτσα όπου ακόμη διασώζονται αλάνες, το παιχνίδι θα έπρεπε να είναι τρόπος ζωής για τα παιδιά…

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο βέβαια όπως λέει κι ο Μάνος, πέφτουν στα ποτάμια να πιάσουν το σταυρό, αν δεν είναι ακόμη πλημμυρισμένα, αφού μπαίνουμε στο 2022 και ακόμη δεν έχει εγκατασταθεί η μεγάλη εργολαβία που θα επούλωνε τις πληγές που άφησε πίσω της η συμφορά του Ιανού.

Ασφαλώς θαρρούμε ότι έτσι βγήκαμε από την υποχρέωση αφού θα πρέπει να τους δώσουμε ίσες ευκαιρίες για το μέλλον στην απόκτηση δεξιοτήτων σε ένα κόσμο έντονα ανταγωνιστικό και ανελέητο στην αγορά εργασίας.

Η επένδυση στη μόρφωση και τη γνώση ασφαλώς είναι εκείνη που διασφαλίζει το μέλλον των παιδιών μας ασχέτως εάν ένας ολοκληρωμένος πολίτης αύριο είναι εκείνος που είχε ισορροπημένη παιδική ηλικία, που χόρτασε το παιχνίδι το μπούχτισε και -όπως λέει και
ο λαός «κάθε πράμα στον καιρό του»- όταν βγει στην αγορά εργασίας είναι πλέον διψασμένος για δουλειά, για καριέρα.

Η ελληνική οικογένεια στα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι ότι ξόδεψε περιουσίες για να σπουδάσει τα παιδιά της, πολλές φορές και από το υστέρημά της. Έχοντας μία ρηχή επιχειρηματική κουλτούρα η χώρα, ήταν αναγκασμένη να δώσει όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια στα παιδιά της, τα οποία φυσικά όταν είδαν ότι δεν υπάρχει προκοπή αφού η ίδια χώρα χρεοκόπησε έφυγαν στο εξωτερικό και αποδίδουν τη γνώση που απέκτησαν σε άλλα «ξένα αφεντικά».

Είναι το περιβόητο brain drain, η μεγαλύτερη σύγχρονη μάστιγα για τη χώρα, η χαίνουσα πληγή που κακοφόρμισε στα χρόνια των μνημονίων (έφυγαν περίπου 500.000 νέοι άνθρωποι, οι πιο πολύ επιστήμονες ή με δεξιότητες) που δεν σε κάνει να αισιοδοξείς για
το μέλλον αυτού του τόπου. Και για την Καρδίτσα το τρίτο αυτό κύμα της ξενιτιάς είναι εξίσου πικρό με τα προηγούμενα…

Τα αποτελέσματα θα φανούν στην απογραφή που ολοκληρώνεται, όπως έχει ήδη διαφανεί στους οικονομικούς αναλυτές και το άλλο ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας που δεν σε κάνει να αισιοδοξείς: Είμαστε η χώρα του ΟΟΣΑ με το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ σε δαπάνες για συντάξεις. Είμαστε κοινώς χώρα γερόντων και έτσι εξηγείται και ο πανικός των επιδημιολόγων στην Ελλάδα για τη διάδοση της παραλλαγής όμικρον, που δείχνει να είναι λιγότερο νοσογόνα , αλλά για τους υγιείς και νέους. Τα φετινά Χριστούγεννα λοιπόν ας αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες που έχουμε για αυτή τη νέα γενιά, για τα παιδιά που μεγαλώνουμε, για τους συμβιβασμούς που κάναμε για να διεκδικήσουμε μία πατρίδα πιο αξιοκρατική που να δίνει ευκαιρίες στους νέους για πραγματικές δουλειές.
Για κάθε άνεργο παιδί υπάρχει και ένας συμβιβασμένος γονιός που τράφηκε με την ελπίδα και τις υποσχέσεις κάποιου πολιτευτή για «βόλεμα» στο δημόσιο για μία «θεσούλα»…
Που δεν αξίωσε να έχει υγιείς θέσεις απασχόλησης , κανονικές δουλειές για κανονικούς ανθρώπους. Για παιδιά που δεν έλειωσαν στα θρανία για να πάρουν ένα πτυχίο δίχως αντίκρισμα, που έζησαν παιδικά χρόνια, χωρίς το άγχος για ένα μέλλον αβέβαιο.

Πριν κάνουμε ένα δώρο για τα Χριστούγεννα στα παιδιά μας από κάποια ασιατική χώρα, ένα παιχνίδι για τους πιο μικρούς, ή ένα κάποιο gadget για τα πιο μεγάλα , ας σκεφτούμε ότι όλα αυτά εμπεριέχουν παιδική εργασία. Εκεί οι συνθήκες είναι ακόμη πιο βάναυσες για τα παιδιά, στις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, το Βιετνάμ, την Καμπότζη, την Ταϊβάν, την Κίνα ή την Ταϊλάνδη…

Και ας σκεφτούμε πως αν δεν βρούμε τρόπο να αξιοποιήσουμε τους τεράστιους ιδιωτικούς και δημόσιους πόρους που σπαταλήσαμε για να δώσουμε γνώση και μόρφωση στα δικά μας παιδιά, αν δεν απαιτήσουμε από αυτό το φαύλο πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας να θέσει τις βάσεις για υγιή ανάπτυξη στον τόπο μας, όπου όσοι μορφώνονται θα βρίσκουν δουλειές αντάξιες του πτυχίου ή του μεταπτυχιακού τους…

Τότε τα επόμενα ή κάποια από τα επόμενα Χριστούγεννα θα τα περάσουμε μόνοι μας σαν τον Εμπάνιζερ Σκρουτζ, το φιλάργυρο της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας, πιστεύοντας ότι είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας, αλλά μην μπορώντας να δώσουμε μία λογική εξήγηση γιατί έφυγαν τα παιδιά μας. Γιατί αφήσαμε τον τόπο μας χωρίς έργα υποδομής, χωρίς διοίκηση στο νοσοκομείο, χωρίς ούτε καν αντιπεριφερειάρχη για να τον διοικήσει. Χωρίς κάποιο αναπτυξιακό σχέδιο ανάκαμψης μετά τη μεγάλη συμφορά του «Ιανού» που «γονάτισε» την τοπική οικονομία.

Γιατί απαξίωσαν τον πλούτο της που είναι η γη μας και η αγροτική της παραγωγή, γιατί πήραν τις σχολές της και τις μετέφεραν αλλού. Φεύγουν λοιπόν τα παιδιά από έναν τόπο όπου θα έπρεπε να συγκεντρώνονται επενδύσεις , τεχνογνωσία, νέους ανθρώπους με όρεξη για προσφορά.

Θα έχουμε βέβαια την ψευδαίσθηση μέσω μιας βιντεοκλήσης από το messenger ή το viber ότι είναι κοντά μας, τα παιδιά μας , εικονικά όμως…

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους και να τα χαρείτε όσο μπορείτε με τους αγαπημένους σας. «Ν.Α.»