Η Ελλάδα των εισαγωγέων … «κράτος»

Από λαθρεμπόριο ζώων από τη Ρουμανία λοιπόν φαίνεται να προέκυψε η πανώλη των αιγοπροβάτων, ενώ εντείνεται η έρευνα του εισαγγελέα Λάρισας. Την ίδια ώρα οι αγελαδοτρόφοι κερδίζουν τη δικαστική προσφυγή στον Άρειο Πάγο, έχοντας καταγγείλει καρτέλ στο αγελαδινό γάλα.

Κατά καιρούς δε ενημερωνόμαστε για περιπτώσεις νοθείας στη φέτα από εγχώριες γαλακτοβιομηχανίες, μόνο που οι υποθέσεις αυτές αφορούν κυρίως ελέγχους που έγιναν σε χώρες της Ευρώπης

Το πρόβλημα της ελληνικής κτηνοτροφίας δεν είναι οι αθρόες εισαγωγές, άλλωστε αυτή την δουλειά την έκαναν πάντα οι μεταπράτες της Αθήνας, αλλά η αδυναμία προστασίας της εγχώριας παραγωγής. Τα ελληνικά κτηνοτροφικά προϊόντα αντέχουν στη σύγκριση ποιότητας αρκεί να αντέξουν και να κρατήσουν τις μονάδες τους οι παραγωγοί. Οι κτηνοτρόφοι βρίσκονται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική ύπαιθρο υπό διωγμό… Χωρίς ρευστότητα, με χρέη και δάνεια που τους αφανίζουν με κόστος ζωοτροφών και ενέργειας δυσβάσταχτο, με έλλειψη χορτολιβαδικών εκτάσεων για βοσκή, με αδυναμία συλλογικής δράσης και οργάνωσης σε συνεταιρισμούς, αδυνατούν να ανταγωνιστούν τους Βόρειο – Ευρωπαίους συναδέλφους τους.

 Τα συμφέροντα είναι μεγάλα γύρω από τη βιομηχανία γάλακτος. Το ίδιο και γύρω από το ψωμί, όπου στήνεται φάμπρικα με τις θερμές γωνιές για το ψήσιμο κατεψυγμένης εισαγόμενης ζύμης. Πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ είναι ο ετήσιος τζίρος γύρω από το φρέσκο γάλα, χωρίς να συμπεριλάβουμε τα γαλακτοκομικά, ή το γιαούρτι, όπου τότε υπερβαίνουμε το 1,5 δις ευρώ. Γύρω στο 1 δις ευρώ είναι ο τζίρος ο ετήσιος από το ψωμί και τα αρτοποιήματα, σύμφωνα με τα όσα δηλώνει ο πρόεδρος της πανελλήνιας Ένωσης Αρτοποιών Μιχάλης Μούσιος.

Το γάλα όμως είναι το σήμα κατατεθέν της «βαριάς βιομηχανίας» της κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης και τυγχάνει πάντα της απόλυτης προστασίας της ΚΑΠ.. Να σκεφτείτε ότι ένας πρώην επίτροπος Γεωργίας στην Κομισιόν ο Αυστριακός Φραντς Φίσλερ (μέχρι τα πρώτα χρόνια του 2000) ήταν αγελαδοτρόφος με τεράστια μονάδα βέβαια παραγωγής γάλακτος… Η υποκρισία στους θιασώτες των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για την ελληνική οικονομία και των Ευρωπαίων εταίρων, είναι ότι δεν δίνουν έμφαση στην ανάγκη οργάνωσης δομών παραγωγής, αλλά επιτείνουν τον μεταπρατικό της χαρακτήρα. Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας έπασχε πριν από το 2008 και για τούτο η χώρα χρεοκόπησε. Αντί λοιπόν να θεραπεύσουμε αυτή την ασθένεια, με πρόσχημα την προστασία του καταναλωτή ώστε να βρίσκει λόγω ανταγωνισμού φθηνά προϊόντα στα ράφια των μάρκετ, εμείς ως χώρα γιγαντώνουμε τον εισαγωγικό χαρακτήρα της οικονομίας.Ακόμη και αυτή η περίπτωση της πανώλης προήλθε από εισαγωγές ζώων που έγινα πριν από το Πάσχα από μονάδες της Ρουμανίας για να φάει φθηνό "ελληνικό αρνί" η ελληνική οικογένεια, το οποίο ήταν όμως ρουμάνικο, όπου ήδη είχε εξαπλωθεί η πανώλη και το οποίο στη συνέχεια "βαφτίστηκε- ελληνικό...

Στο γάλα, στο ψωμί, στο λάδι, στη ζάχαρη, στο κρέας παντού σε λίγα χρόνια θα είμαστε εξαρτημένοι από τις εισαγωγές, όπως είμαστε και πριν όταν ζούσαμε με δανεικά… Τα συμφέροντα των Ελλήνων εισαγωγέων και βιομηχάνων είναι μεΓΑΛΑ και διαχρονικά. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους»:

«Στις 6 Απριλίου 1950 δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ η μετάφραση ενός κειμένου του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζόζεφ Χάρισον, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο “Κρίστιαν Σάινς Μόνιτορ”, και κανενός στην Ελλάδα το αυτί δεν ιδρώνει. Ήταν όλοι τότε απασχολημένοι με την ανοικοδόμηση της Ελλάδας, δηλαδή με τη μάσα.

Ιδού ένα αποκαλυπτικό απόσπασμα, που διατηρεί πάντα την επικαιρότητά του, αφού η Ελλάδα, όσο υπάρχουν δάνεια, θα ξηλώνεται και θα ράβεται και θα φαγώνεται αενάως:

“Το πρώτον μέτρον που πρέπει να ληφθή είναι να ευρεθούν μέσα όπως καμφθή ο αληθινός αρπακτικός εγωισμός των ανθρώπων των Αθηνών. Ούτοι αποτελούνται από 5.000 περίπου πολιτικούς, βιομηχάνους και εισαγωγείς οι οποίοι κυβερνούν τη χώραν και οι οποίοι εκ συστήματος και αναισθησίαν απομυζούν τον πλούτον της χώρας, είτε αυτός παράγεται εντός αυτής, είτε στέλνεται από τις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι υπενόμευσαν την προσπάθειαν της κυβερνήσεως, χρησιμοποιούντες εις τα αυτοκίνητά των την βενζίνην την προοριζομένην διά τα τρακτέρ που χρειάζονται διά την παραγωγήν τροφίμων εις την Ελλάδα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι εκραύγαζον πατριωτικά συνθήματα, ενώ ηρνούντο να πληρώσουν φόρους ή να συμμετάσχουν εις τας απωλείας που απαιτούσε η νίκη (κατά των κομμουνιστών), και οι οποίοι είχαν καταθέσει τα χρήματά των εις τράπεζας της Ν. Υόρκης, της Αιγύπτου και της Ελβετίας….”.

Σα να μην άλλαξε τίποτε από τότε , 74 χρόνια μετά. Ένα κράτος εισαγωγέων όμως παραμένει «κράτος» με εισαγωγικά…