Κάποτε ήταν τιμή να παίζεις στην ομάδα του χωριού σου...

H ανάδειξη και η καθιέρωση των 17χρονων Μουζακίτη και Κωστούλα στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού (ο πρώτος έκανε ντεμπούτο και στην Εθνική στο Ελσίνκι)  και πιθανότατα η προσθήκη κι άλλων πιτσιρικάδων που είναι στο ρόστερ, αναμφίβολα αποτελεί κάτι το ξεχωριστό στην φετινή αγωνιστική σεζόν και σχολιάζεται αναλόγως.

Με τις γνωστές, βέβαια, υπερβολές αλλά με θετική διάθεση απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Το να βρίσκουν χώρο 17χρονα παιδιά σε μία μεγάλη ομάδα τον καιρό που οι αντζέντηδες ζουν τον “χρυσό αιώνα του Περικλή” στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα, είναι όντως κάτι το ξεχωριστό.

Βάζει στην διαδικασία και ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς να σκεφθούν ότι θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο με δικά τους παιδιά. Να δώσουν ευκαιρίες, να δομήσουν μια διαφορετική αντίληψη στον τρόπο λειτουργίας τους από την επικρατούσα που βασίζεται απόλυτα στις μεταγραφές.

Αν το κάνει μία ομάδα της εμβέλειας του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ (ήταν ο πρώτος τα τελευταία χρόνια που άνοιξε θέσεις σε πιτσιρικάδες των ακαδημιών του και πιο παλιά ο Παναθηναϊκός με τη φουρνιά της Παιανίας), γιατί να μην το κάνουν ομάδες στην επαρχία ώστε να γλιτώνουν και τα έξοδα από το ατελείωτο “πήγαινε – έλα” ποδοσφαιριστών που συνήθως καταλήγει σε ξεγυρισμένες προσφυγές;

Απολύτως λογικό το ερώτημα, αλλά έρχεται η ίδια η πραγματικότητα να μας προσγειώσει. Για ποια παιδιά μιλάμε; Που είναι αυτά τα παιδιά που θα παίξουν και θα έχουν στόχο να φορέσουν τη φανέλα της μεγαλύτερης ομάδας της πόλης τους; Κάτω από ποιες συνθήκες θα το πράξουν και με ποιο κίνητρο; Που βρισκονται και δεν τα βλέπουμε;

Να σας πω εγώ που είναι. Παρκαρισμένα από τους γονείς στις διάφορες ακαδημίες, μέχρι να έλθει η ώρα που θα πάρουν αποφάσεις για τη ζωή τους και θα τα παρατήσουν. Βρείτε μου έναν ποδοσφαιριστή που να ξεκίνησε από κάποιο τμήμα υποδομής και σήμερα παίζει σε υψηλό επίπεδο στην Καρδίτσα!

Μην κουράζεστε αδίκως. Κι βρείτε κάποιον, θα προέκυψε από τη συγκυρία κι όχι από μία προγραμματισμένη παραγωγική διαδικασία. Και δεν έχει να κάνει αυτό με τη δουλειά των υπευθύνων προπονητών των ακαδημιών, αλλά με τις συνθήκες! Με το σαθρό περιβάλλον του Ελληνικού ποδοσφαίρου που δεν ενθαρρύνει τη σοβαρή ανάπτυξη και ανάδειξη ταλέντων!

Επίσης εδώ και δεκαετίες έχουν πάψει να βγάζουν ποδοσφαιριστές και τα ερασιτεχνικά σωματεία των κοινοτήτων. Κάποτε η πιτσιρικάδα το θεωρούσε μέγιστη τιμή και διάκριση να παίζει στην ομάδα του χωριού της! Υπήρχε μέχρι και ανταγωνισμός αφού έπαιζε μπάλα από το πρωί μέχρι το βράδυ στα ξέφωτα! Τώρα αν ρίξετε μία ματιά στις συνθέσεις των ομάδων, θα διαπιστώσετε ότι παίζουν 40ρηδες και 50αρηδες! Οι μικροί παίζουν με τα… κινητά!!!

Όλη αυτή η δραστηριότητα έβγαλε και τους σπουδαίους παίκτες από την περιφέρεια στο παρελθόν. Στο παρόν, οι ομάδες που εκπροσωπούν νομούς βασίζονται μόνο στις έτοιμες προσθήκες.

Κι αν επενδύσουν στις ακαδημίες, θα χρειαστούν χρόνο και τέτοιο δεν δίνει ο κόσμος που δεν του αρέσει η υπομονή αλλά μόνο οι νίκες εδώ και τώρα!

Η ΜΑΣΤΙΓΑ...

 Μία άλλη μάστιγα που κάνει θραύση στη λειτουργία τμημάτων υποδομής ομάδων και ακαδημιών, είναι βεβαίως κάποιοι… πατεράδες με την απαράδεκτη χειριστική και παρεμβατική συμπεριφορά τους!

Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους αφού όλοι είναι οι καλύτεροι… προπονητές και έχουν γιους… διασταυρώσεις Μέσι και Ρονάλντο! Κατά συνέπεια πρέπει να αποφασίζουν κιόλας για το πως και πόσο θα παίζουν! Μέχρι που τα παίρνουν στο κρανίο τα ίδια τα παιδιά και τα παρατάνε!

Αμα δεν τα παρατήσουν και κατορθώσουν να παραμείνουν με τέτοιου είδους παρεμβάσεις στον αθλητισμό χάρη στο ταλέντο τους, τότε μπορεί να κάνουν ό,τι έκανε ο Τσιτσιπάς στον πατέρα του σε ζωντανή μετάδοση! Να τους… απολύσουν αφού προηγουμένως τους “στολίσουν” αναλόγως σε δημόσια θέα!!!