Στα πρώτα 4 πάτωνε: Το πρόσωπο που δεν είδαμε ποτέ στους «Απαράδεκτους», εκτόξευσε την τηλεθέαση απ’ το 5ο επεισόδιο

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι «Απαράδεκτοι» έγραψαν τηλεοπτική ιστορία;

Τα πρόσωπα που συνδέθηκαν άρρηκτα με την επιτυχημένη σειρά που προβλήθηκε την περίοδο 1991 – 1993, σημαδεύοντας τηλεοπτικά τα ‘90s δεν ήταν άλλα από τον Γιάννη Μπέζο, τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τον Βλάσση Μπονάτσο.

Ένας, όμως, είναι εκείνος στον οποίο η σειρά χρωστά μια… δικαίωση: Ο σκηνοθέτης της, Δημήτρης Παπακωνσταντής.

Ο άνθρωπος αυτός ουδέποτε έγινε γνωστός και ελάχιστοι θυμούνται το όνομά του, παρά την τεράστια επιτυχία της σειράς.

Έχοντας εργαστεί σε περισσότερες από 70 ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου ως διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης αλλά και σε πληθώρα τηλεοπτικών σειρών (μεταξύ των οποίων τα σίριαλ «Δεσποινίς Μαργαρίτα» και Cheek to Cheek»), θα περίμενε κανείς η φυσιογνωμία του να μας είναι γνώριμη.

Κάτι που, όμως, δεν ισχύει. Παρά το γεγονός ότι είχε παντρευτεί την ηθοποιό και πολιτικό Ελένη Ανουσάκη, ο 87χρονος σήμερα, Παπακωνσταντής, πάντα απέφευγε τα φώτα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των χαμηλών τόνων που κράτησε όλα αυτά τα χρόνια, είναι το γεγονός πως στο διαδίκτυο θα βρει κανείς μόλις μία φωτογραφία του.

Η σειρά όσο απίστευτο και εάν μας ακούγεται σήμερα, γνωρίζοντας την πορεία της ξεκίνησε στα πρώτα τέσσερα επεισόδια με πολύ χαμηλές πτήσεις και πολλοί στοιχημάτιζαν ότι δεν θα μακροημερεύσει. Από το πέμπτο επεισόδιο όμως που την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Παπακωνσταντής η τηλεθέαση των «Απαράδεκτων» απογειώθηκε και δεν έπεσε ποτέ ξανά.

Έτσι το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή και σταδιακά μυήθηκε σε αυτό το είδος κωμωδίας, της οποίας ακρογωνιαίος λίθος ήταν πάντοτε αυτή η υπερβολική άνεση και χαλαρότητα που κυριαρχούσε σχεδόν σε κάθε σκηνή, με τους θεατές να μην νιώθουν ότι παρακολουθούν τηλεόραση αλλά τους αληθινούς ανθρώπους και τις σπαρταριστές περιπέτειές τους.

Από τις πολλές κλασικές ατάκες που έμειναν για πάντα στην ιστορία ήταν και εκείνη την οποία ξεστόμιζε πολύ συχνά ο Σπύρος (βάσει σεναρίου οι ηθοποιοί είχαν κρατήσει τα πραγματικά ονόματά τους) για το Πολυτεχνείο. Το «ήμουν στο Πολυτεχνείο εγώ» συνδυάστηκε με κάθε πιθανό ή και απίθανο σκηνικό, με τους συντελεστές να διακωμωδούν με αυτόν τον τρόπο (ανάμεσα σε άλλα) και την… ψύχωση πολλών που έβαζαν τον εαυτό τους εκεί ως ένδειξη της αντιστασιακής φύσης τους. Βέβαια, αν όλοι αυτοί έλεγαν αλήθεια, τότε εκείνο το τραγικό και ιστορικό βράδυ θα έπρεπε να ήταν μέσα η μισή Ελλάδα…

Ωστόσο αυτή η συχνή αναφορά ενόχλησε κάμποσους που θεώρησαν ότι η σειρά δεν διακωμωδούσε τις ανθρώπινες συμπεριφορές αλλά τα ίδια τα γεγονότα, με αποτέλεσμα να κατακλύσουν το MEGA με εξώδικα, αγωγές και μηνύσεις αποδεικνύοντας ότι η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν γνωρίζει όρια.

Πάντως δεν ήταν το βάρος των… δικογράφων που έφερε τελικά το φινάλε μιας τόσο επιτυχημένης σειράς. Αντίθετα, ήταν η ίδια η Δήμητρα Παπαδοπούλου εκείνη που ένιωσε κάποια στιγμή ότι στα 48 επεισόδια (49 εάν μετρήσουμε και το εορταστικό πρωτοχρονιάτικο) που γυρίστηκαν και προβλήθηκαν, είπε όσα είχε να πει. Αν συνεχιζόταν η σειρά κάτω από την πίεση τρίτων ή με στόχο να βγει άλλη μία σεζόν με… καύσιμο την προϋπάρχουσα επιτυχία, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν αντιπροσωπευτικό της… φάσης.

Έτσι, εκμυστηρεύθηκε τις ανησυχίες της στους φίλους και συνεργάτες της και ουδείς δοκίμασε να την μεταπείσει όταν τους αποκάλυψε ότι σκεφτόταν το τέλος. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι θα γέμιζε με παραπάνω χρήματα τον λογαριασμό του και με μια φωνή της απάντησαν «Αν νιώθεις έτσι, τελείωσέ το Δήμητρα», ανάβοντάς της το «πράσινο φως» για να ολοκληρωθεί το σίριαλ με τρόπο που θα το κρατούσε για πάντα ψηλά, δίχως την παραμικρή έκπτωση στην συνείδηση του κόσμου.