Μαθήτρια από τον Βόλο έγραψε ποίημα για τα Τέμπη: «Ο θρήνος της μάνας των Τεμπών»

Φόρο τιμής στα θύματα της τραγωδίας αλλά και στις μανάδες τους που συνεχίζουν τον αγώνα για δικαίωση αποτίει μαθήτρια της γ’ τάξης του 10^ου Γυμνασίου Βόλου

Ηταν εκεί, στην ιστορική συγκέντρωση που έγινε στον Βόλο, για να τιμήσει τη μνήμη των 57 θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών. Ενωσε τη φωνή της με τις φωνές δεκάδων χιλιάδων, μικρών και μεγάλων, που έδωσαν το παρών στη μεγαλειώδη και ειρηνική πορεία, με μοναδικό αίτημα την απονομή δικαιοσύνης.

Λίγες ημέρες όμως νωρίτερα, φωνή στα συναισθήματά της, έδωσε με ένα ποίημα που έγραψε, αφιερώνοντάς το στις μανάδες των θυμάτων των Τεμπών, τις σύγχρονες ηρωίδες που συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη για τη δικαίωση των αδικοχαμένων παιδιών τους.

Ο λόγος για τη μαθήτρια της γ’ τάξης του 10^ου Γυμνασίου Βόλου, Ε.Ι. (το όνομά της δεν δημοσιεύεται όπως επιβάλλει όρος συμμετοχής της σε διαγωνισμό διηγήματος), η οποία συγκινημένη από τις μαρτυρίες μανάδων θυμάτων, σε αφιέρωμα σε τηλεοπτική εκπομπή, αποτύπωσε τον «θρήνο της μάνας των Τεμπών» σε στίχους,

«Επηρεάστηκα πολύ από μία εκπομπή που είδα στην τηλεόραση, με τις μητέρες των θυμάτων, να περιγράφουν τη ζωή τους χωρίς τα παιδιά τους. Και παρόλο που είμαι μικρή για να είμαι μάνα, προσπάθησα να νιώσω τον πόνο τους. Μπήκα στη θέση των παιδιών τους, γιατί κι εγώ στο μέλλον θα γίνω φοιτήτρια και θα χρειαστεί να ταξιδέψω με το τρένο. Το αισθάνθηκα ως υποχρέωσή μου να τιμήσω τόσο τα θύματα όσο και τις μητέρες τους», αναφέρει η 15χρονη μαθήτρια στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.

Το ποίημά της έγραψε σε μία στιγμή δύσκολη για την ίδια, λόγω των σχολικών υποχρεώσεών της. «Τα άφησα όλα στην άκρη και κάθισα να το γράψω. Και η αλήθεια είναι ότι μόλις το τελείωσα μου έφυγε ένα βάρος από μέσα μου. Τους συμπαραστέκομαι, τους συμπονώ, θέλω να τους δώσω δύναμη από τα βάθη της καρδιάς μου», αναφέρει η μαθήτρια του 10^ου Γυμνασίου Βόλου.

«Σήμερα (σ.σ. χθες) ήμουν κι εγώ παρούσα στην πορεία. Και το έκανα επειδή το αισθάνθηκα. Ενιωσα την ανάγκη να πάω και να τιμήσω αυτούς τους ανθρώπους που πλέον δεν είναι ανάμεσά μας», καταλήγει.

Το ποίημα της Ε.Ι.:

Ο θρήνος της μάνας των Τεμπών

Εκείνο το βράδυ, εκείνη τη νύχτα

που δεν πρόλαβες να μου πεις καληνύχτα

απ’ τη στάχτη σε πήραν ο Χάρος και η Μοίρα

και σε κατέβασαν στου Άδη τα καταφύγια.

Τότε σε πήρανε οι άγγελοι

να σε πάνε στα αστέρια

να γίνετε φίλοι

να δώσετε τα χέρια.

Ήταν 28 Φλεβάρη

όταν μέσα στο πυκνό σκοτάδι

δυο τρένα συγκρουστήκαν

και 57 ψυχές χαθήκαν.

Ήταν νέοι, ήτανε νέες

ήτανε παλικάρια, κοπέλες

οι ψυχές που σκοτώθηκαν στα τρένα 

και σβήστηκαν τα όνειρά τους ένα, ένα.

Για μένα δεν ήρθε η άνοιξη

δεν άνθισαν λουλούδια

η καρδιά μου δεν άνοιξε

να μπουν των πουλιών τα τραγούδια.

Η χαρά μου κοιμάται σε λήθαργο.

Η ζωή μου χαροπαλεύει.

Όταν δεν έχω εσένα παιδί μου εδώ

η λύπη με κυριεύει.

Σαν μαραμένο τριαντάφυλλο,

μαραίνεται η καρδιά μου.

Σαν του χειμώνα το παγωμένο φύλλο,

παγώνει η αγκαλιά μου.

Η ζωή μου θα ανθίσει

όταν θα έρθει η λύτρωση που ζητώ.

Η χαρά μου θα ξυπνήσει

όταν θα δικαιωθώ.

Σε αγαπώ παιδί μου, σε αγαπώ

αυτή τη λέξη θα σου πω

όταν θα έρθω

στον παράδεισο να σε βρω.

taxydromos.gr