Μπροστά στην κόψη του σπαθιού την τρομερή

«Ό,τι γνωρίζουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ’21: αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της διπλωματίας και εκείνο του λαού, των αγωνιστών και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…» έγραφε ο Δημήτρης Φωτιάδης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες που αφιέρωσε το έργο του στη μελέτη της Ελληνικής Επανάστασης.

Σήμερα γιορτάζουμε εκείνη την Επανάσταση. Την Επανάσταση που άναψε η φλόγα του Ρήγα και συνέχισε ο ανιδιοτελής Νικηταράς, ο οποίος, πολεμώντας στα Δερβενάκια, έσπασε τρία σπαθιά, ενώ το τέταρτο κόλλησε στο χέρι του από την υπερπροσπάθεια.

Γιορτάζουμε τον αγώνα των Κολοκοτρωναίων, των Μποτσαραίων, του δικού μας αετού των Αγράφων και αρχιστράτηγου της Επανάστασης Γεωργίου Καραϊσκάκη, καθώς και όλων εκείνων που όρθωσαν το ανάστημά τους, κοιτώντας κατάματα τον θάνατο, στην κόψη του σπαθιού την τρομερή.

Δεν έμειναν «φρόνιμοι». Στο πλευρό τους στέκονταν σκιές: τα φαντάσματα των αδικοχαμένων Ρωμιών, των θυμάτων της σκλαβιάς, όπως τα ύμνησε ο Διονύσιος Σολωμός στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν.

Και ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Ανδρέα Κάλβου: «Όσοι το χαλκέον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».

Κ.Π.