Μία οφειλόμενη απάντηση για το Αχελώο στον... οικολόγο κ. Νίκο Ράπτη

 Τοπικό site φιλοξένησε τις απόψεις του Νίκου Ράπτη, ο οποίος σε άρθρο του με τίτλο «Η εκταφή «της εκτροπής του Αελώου», είναι κακή ιδέα» υποτίθεται ότι αντικρούει το «οικολογικό πρόσημο» της μεταφοράς νερού από την περίσσεια του Άνω Ρου του Αχελώου, προς τη Θεσσαλία, όπως αυτή αναδείχτηκε από άρθρο μου που φιλοξένησε η εφημερίδα «το ΒΗΜΑ». 

Θα ανέμενα το άρθρο του να μας αποσταλεί στο “thessaliatv.gr” μιας κι εκεί πρωτοαναρτήθηκε από το Σεπτέμβρη του 2019, ως απάντηση στα όσα δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη τύπου στη ΔΕΘ, σε ερώτηση συναδέλφου από τη Θεσσαλία με τίτλο γιατί η εγκατάλειψη της εκτροπής του Αχελώου συνιστά μεγαλύτερο οικολογικό έγκλημα. Πάμε όμως στο διά ταύτα:

Θα ανέμενα λίγη περισσότερη επιχειρηματολογία, από τον κ. Ράπτη, από την πλειοδοσία αναμασημένων οικολογικών συνθημάτων, του τύπου «Φαραωνικό έργο» , «σεβασμός στη φύση» κλπ. Επειδή είδα στο βιογραφικό του ότι γεννήθηκε στην Ελβετία, θα ήθελα να τον ρωτήσω, πόσα υδροηλεκτρικά έργα, έχουν γίνει στη χώρα αυτή και μάλιστα με τη μέθοδο της αντλησιοταμίευσης, (όπως και στο project της Συκιάς που συγκεντρώνει τα νερά του θεσσαλικού παραποτάμου του Αχελώου Κουμπουριανιτη) , όχι στο μακρινό παρελθόν , όπως νομίζει, αλλά από το 2012 μέχρι σήμερα. Αύξησαν την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από υδροηλεκτρικά φράγματα με γεωμετρική πρόοδο, κατά μερικές εκατοντάδες MW και το νερό αυτό όταν δεν  επιστρεφει στα φράγματα για ταμίευση, ποτίζει λιβάδια  όπου παράγουν κόκκινο κρεας και γάλα.

 Το δεύτερο ερώτημα γιατί δεν είχε την ίδια ευαισθησία με τη μεταφορά νερού 200 χιλιόμετρα μακριά από τον Εύηνο και το Μόρνο (που είναι στη λεκάνη απορροής και αυτοί του Αχελώου) προς την Αθήνα; Εκεί δεν ισοπέδωσαν βουνά, ή ότι έχει σχέση με το στρεβλό τριτοκοσμικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας που συγκέντρωσε το μισό πληθυσμό και το 70% των οικονομικών δραστηριοτήτων στο λεκανοπέδιο, που ελάχιστα σέβεται την περιφερειακή ανάπτυξη, δεν το αγγίζουμε, ενώ οι Θεσσαλοί, ας ζήσουν με …ξηρικές καλλιέργειες …ή την ακαλλιέργεια: Kαι μετά θα τρώμε το εισαγόμενο κόκκινο κρέας, όπου έχουμε ετησίως 5 δις ευρώ εισαγωγές, για να μπορούν οι Ολλανδοί φίλοι μας να μας το προσφέρουν κι εμείς να... αμπελοφιλοσοφούμε. Τότε ίσως δεν θα μας σώσει ούτε η τράπεζα της Ανατολής του Σώρρα, ούτε οι λίρες στα Άγραφα...

 Αλήθεια ποιά δισεπίλυτα προβλήματα δημιούργησε , όπως αναφερει,  η πρώτη εκτροπή του Αχελώου προς τη Θεσσαλική πεδιάδα, προ 60 ετών που ήταν το φραγμα του παραπόταμου του Αχελώου του Μέγδοβα; Θα μπορούσα αντίθετα να απαριθμώ επί ώρες πόσα έλυσε και θα τον προσκαλούσα να επισκεφθεί το οικολογικό παρατηρητήριο στο Νεοχώρι πάνω από τη Λίμνη Πλαστήρα και αν θέλει καπου να διοχετεύσει τις οικολογικές του ευαισθησίες, ας τις ενώσει με τις δικές μου για τη σωτηρία του τοπίου της πανέμορφης τεχνητής Λίμνης και των Αγραφων από τα αιολικά πάρκα...

 Το μεγάλο ψεύδος  ή - για να μη το δραματοποιώ- η άγνοιά του πάντως είναι στην αναφορά του : “Έτσι αναπτύχθηκαν οι «μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων» που στην περίπτωση του Αχελώου -και παρά τις αφόρητες πολιτικές πιέσεις- κατέληξαν ομοφώνως πως το έργο δεν πρέπει να γίνει!.”

  Τον πληροφορούμε λοιπόν ότι καμία μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων δεν κατέληξε ότι το έργο δεν πρέπει να γίνει , ενώ και τις αιτιάσεις των οικολογικών οργανώσεων τις απέρριψε όλες συλλήβδην το Συμβούλιο της Επικρατείας. Η μόνη πρόνοια που ζήτησε για τη συνέχιση του έργου της Συκιάς (γιατί αυτό είναι ο Αχελώος για τη Θεσσαλία) , είναι η διάσωση της Μονής του Αγίου Γεωργίου στο Μυρόφυλλο, όπου η πολιτεία θα πρέπει να βρει άμεσα τεχνική λύση, αν θέλει πράγματι να ολοκληρώσει το έργο και δεν εξαγγέλλει μόνο για λόγους πολιτικών εντυπώσεων. Μάλιστα το θέμα της εκτροπής του Αχελώου το έφεραν οι οικολογικές οργανώσεις και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, όπου η απόφαση ήταν ταυτόσημη με αυτή του ΣτΕ.

  Αυτά είμαι σε θέση να τα γνωρίζω και εκ της δημοσιογραφικής μου ενασχόλησης και εκ της επιστημονικής μου ιδιότητας ως Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Ενεργειακός, με μεταπτυχιακό στο περιβάλλον και τα παρακολουθώ, αφού μου αποστέλλονται όλα τα τεχνικά δελτία, μέσω του ΤΕΕ του οποίου είμαι μέλος.

  Οι μόνες πολιτικές πιέσεις που γνωρίζω είναι για να μη γίνει το έργο, από τον προηγούμενο υπουργό Περιβάλλοντος κ. Σωκράτη Φάμελλο, ο οποίος παρότι μελετητής που συμμετείχε στη σύνταξη της μελέτης των διαχειριστικών σχεδίων για την υδατική λεκάνη της Θεσσαλίας, η οποία περιελάμβανε προ του 2014 και το σενάριο της εκτροπής του Αχελώου, τελικά όταν έγινε υπουργός , για λόγους ιδεολογικούς, απέρριψε την επιστημονική του θέση και ζήτησε από τους νέους μελετητές να εξαιρέσουν τον Αχελώο.
Εδώ ισχύει το γνωστό τόσο για τον κ. Φάμελλο, όσο και για τον κ. Ράπτη ( θα συνεχίσω να τον αποκαλώ κύριο, αν και ο ίδιος σκέτο Κολλάτο) :
Aν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με την ιδεολογία μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Υ.Γ. Θα ανέμενα τα παραπάνω να τα γνωρίζει ένα τοπικό site και να κατανοήσει ότι ένα άρθρο που επιχειρηματολογεί με τόσες ανακρίβειες από όποιον και αν προέρχεται δεν θα έπρεπε να φιλοξενείται στη Θεσσαλία, και φυσικά για λόγους δεοντολογίας να ζητηθεί και η δική μου ανταπάντηση, αλλά το κατανοώ, ας οψεται ο ανταγωνισμός και η προσπάθεια για λίγα παραπάνω κλικς και ας κάνει αυτό ζημιά στον τόπο που ζούμε…

Υ.Γ. 2 Ευχαριστώ πάντως τον κ. Ράπτη γιατί με το άρθρο του μου δίνει μία πρώτης τάξης ευκαιρία μέσω της απάντησης  να διασαφηνιστούν κάποια ζητήματα για  να σταματήσει η άκριτη συνθηματολογία και η ημιμάθεια να κατευθύνει τις σκέψεις και τις πραξεις μας

 Δείτε εδώ και το άρθρο του Νίκου Ράπτη:

Mε άρθρο του στο «Βήμα» (2/12/2019), ο Γιάννης Κολλάτος προσπαθεί να βρει το… οικολογικό πρόσημο της εκτροπής του Αχελώου! Στην ουσία, δύο είναι τα επιχειρήματά του:

1. Το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της Θεσσαλίας, που βασίζεται στις «δενδρώδεις καλλιέργειες» και στο «κόκκινο κρέας» (!), απαιτούν νερό, που δεν υπάρχει.

2. Το νερό μπορούμε να το βρούμε από την «περίσσεια βροχών» στη δυτική Ελλάδα, εκτρέποντας τον Αχελώο.

Ως προς το πρώτο: εάν μάθαμε κάτι τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι πως ο άνθρωπος καλείται να προσαρμοστεί στο φυσικό του περιβάλλον, όχι το ανάποδο! Mόνο η παχυλή και εθελούσια άγνοια μπορεί να συνδέει σήμερα την παραγωγή κόκκινου κρέατος και γάλατος με την… οικολογία. Όσο για τις «δενδρώδεις καλλιέργειες», εάν πράγματι «θέλουν νερό περισσότερο από το βαμβάκι», απλά δεν είναι η κατάλληλη καλλιέργεια για μια περιοχή που «ερημοποιείται»! Κοντολογίς: (και) στη Θεσσαλία δεν υπάρχει βιωσιμότητα βασισμένη σε υδροβόρες καλλιέργειες και κτηνοτροφία!

Ως προς το δεύτερο: έως τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, μεγάλα έργα όπως αποξηράνσεις λιμνών, μετακινήσεις ποταμών, ισοπεδώσεις βουνών κ.λπ ήταν καλοδεχούμενα. Αλλά ήρθε η οικολογική κρίση και η επιστημονική γνώση να μας διδάξουν πως τέτοιες βίαιες και εκτεταμένες ανθρωπογενείς επεμβάσεις προκαλούν κατά κανόνα περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν. Έτσι αναπτύχθηκαν οι «μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων» που στην περίπτωση του Αχελώου -και παρά τις αφόρητες πολιτικές πιέσεις- κατέληξαν ομοφώνως πως το έργο δεν πρέπει να γίνει!.

Το μέλλον της Θεσσαλίας συνδέεται με αγροτική παραγωγή προσαρμοσμένη στους υδατικούς πόρους που διαθέτουμε. Σε μια περιοχή που ερημοποιείται, χρειάζεται να αλλάξουμε τρόπο ζωής, και να υιοθετήσουμε λιγότερο υδροβόρα πρότυπα. Η λέξη κλειδί όσον αφορά τους φυσικούς πόρους είναι «εξοικονόμηση» όχι «αναζήτηση»! Τυχόν εκτροπή του Αχελώου θα απέφερε το πολύ την επανεκλογή των τοπικών μας αρχόντων μια ή δυο φορές. Κατά τ΄άλλα, γνωρίζουμε πως τα μεν δικά μας προβλήματα θα παρέμεναν άλυτα, ενώ θα δεινοπαθούσαν το περιβάλλον και οι άνθρωποι στη δυτική Ελλάδα.

Ουσιαστικά, το αφήγημα του Κολλάτου είναι εκείνο του «από μηχανής θεού»: θα μας σώσουν οι μετοχές της «τράπεζας της Ανατολής», οι λίρες που έθαψαν οι αντάρτες στο βουνό, το φυσικό αέριο στο ελληνικό υπέδαφος, οι εφευρέσεις του Σώρρα, οι πολεμικές αποζημιώσεις των Γερμανών, οι περιουσίες των πλούσιων και τα πακέτα της ΕΕ. Το νερό του Αχελώου! Οτιδήποτε, αρκεί να μην αλλάξουμε εμείς! Αλλά χρειάζεται απεγνωσμένα να αλλάξουμε. Έχουμε ανάγκη από περισσότερο σεβασμό στη φύση, αποφάσεις με περισσότερη περίσκεψη και γνώση και περισσότερη έγνοια για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Οι μαθητευόμενοι μάγοι των φαραωνικών έργων ανήκουν στο παρελθόν, γιατί δεν χωράνε στο μέλλον μας.